سرنوشت اتحاد استراتژیک خودروسازان به کجا رسید؟

به گزارش خبرنگار خودروکار - ، پاییز سال گذشته بود که دو خودروساز بزرگ کشور قراردادهای مشترکی را در قالب اتحاد استراتژیک به امضا رساندند تا با شکل گیری این اتحاد استراتژیک یکی از حلقه های مفقوده در صنعت خودرو را از  بلاتکلیف درآورند.

مدیران عامل ایران خودرو و سایپا، شکل‌گیری این اتحاد بین دو خودروساز را یک گام بزرگ در راستای سیاست‌های کلان اقتصادی کشور و  سرآغاز تحول در حوزه کیفیت، کاهش قیمت تمام شده و تنوع محصول در صنعت خودرو اعلام کردند.

مهدی خطیبی، مدیرعامل وقت ایران خودرو نیز اتحاد استراتژیک ایران‌خودرو و سایپا را هدف و آرزوی دیرین صنعت خودرو کشور دانست و ریل‌گذاری صحیحی در مسیر توسعه این صنعت توصیف و تاکید کرد که باید با برنامه‌ریزی درست هر روز بر استحکام و کیفیت این اتحاد بیفزاییم و با چابک‌سازی بسیاری از ساختارهای صنعت خودرو، هم‌گام با خودروسازان بزرگ دنیا حرکت کنیم.

در آن بازه زمانی اعلام شد که در شرایط توسعه فضای رقابتی در صنعت خودرو جهان، دو خودروساز بزرگ  بدون اتحاد استراتژیک و ایجاد زمینه‌های همکاری مشترک نخواهند توانست بقای خود در بازارهای داخلی و منطقه‌ای را تضمین کنند. بنابراین در این گام بزرگ شرکت‌های زیرمجموعه دو خودروساز با نزدیک شدن به یکدیگر می‌توانند آغازگر همکاری‌های هماهنگ و مهندسی شده در حوزه توسعه محصول باشند که اثرات مثبت این تصمیم در آینده نمایان خواهد شد.

اهداف اصلی توسعه همکاری‌های سایپا و ایران خودرو  تولید اقتصادی محصولات و قطعات از طریق پوشش ظرفیت مازاد شرکت‌ها، توسعه هسته‌های اکتساب فناوری در زنجیره ساخت، تامین قطعات، تجهیزات و خدمات در صنعت خودرو، مدیریت و بهره‌برداری بهینه استفاده از منابع با هدف کاهش هزینه‌های تمام شده، ارتقای فناوری‌های عملیاتی تولید و به اشتراک گذاشتن تجارب و ظرفیت‌های مهندسی و افزایش عمق ساخت داخل محصولات و قطعات با هدف افزایش کیفیت و کاهش ارزبری عنوان شد تا با رویکرد تعاملی مدیران عامل دو خودروساز بزرگ و ترسیم نقشه راه همکاری‌های مشترک، عواملی مانند استفاده از ظرفیت‌های دو خودروساز، کاهش قیمت تمام شده بر مبنای ارتقای کیفیت محصولات و قطعات، تکمیل زنجیره تامین و تولید و هم‌گام‌سازی با تکنولوژی‌های پیشرفته محقق شود.

اما با گذشت بیش از یک سال از شکل گیری این اتحاد هنوز هیچ یک از بندهای پیش بینی شده محقق نشده و به نظر می رسد با تغییر مدیرعامل ایران خودرو، این اتحاد و تفاهم‌نامه های به امضا رسیده وارد فاز اجرایی نشده است.

بخشی از این اتحاد به افزایس کیفیت و کاهش قیمت تمام شده بازمیگردد. امری که در چندسال اخیر به دفعات از سوی مدیران عامل مطرح و برنامه هایی برای تحقق آن پیش بینی شده که در عمل به نقطه مثبتی نرسیده است. ارتقای کیفیت تولید محصولات خودروسازان شاید بر اساس آمار و ارقام ارایه شده شاهد رشدی شده باشد اما کاهش قیمت محصولات نه تنها محقق نشده بلکه از ابتدای امسال تاکنون مجوز چند برابری افزایش قیمت نیز صادر شده تا نشان دهد کاهش قیمت در صنعت خودرو به راحتی امکانپذیر نیست.

تولید اقتصادی نیز به عنوان یکی از اهداف پیش بینی شده نه تنها محقق نشد بلکه این روزها به دلایلی همچون کاهش تولید از سوی قطعه سازان، تولیدات در انبارها دپو می شود که با این روند استفاده از ظرفیت مازاد شرکت ها به عنوان یکی از اهداف اتحاد استراتژیک چندان معنایی نخواهد داشت.

در بحث تامین قطعات به عنوان یکی دیگر از اهداف پیش بینی شده حرف و حدیث فراوان وجود دارد. در شرایطی که موتور به عنوان یکی از اصلی ترین فاکتورهای توسعه محصول با چالشی جدی روبرو است، هرکدام از خودروسازان به دنبال طراحی و تولید خط تولید این هسته اصلی هستند در حالی که با یک اجماع می توان مانع از سرمایه گذاری جدی و صرف منابع مالی هنگفت در یک حوزه کاری شد

با این شرایط و با گذشت بیش از یک سال از شکل گیری این اتحاد به نظر می رسد این موضوع نیز به سرنوشت سایر تصمیمات مهم خودرویی دچار شده و تنها در حد یک پوسته تو خالی باقی خواهد ماند.

گزارش از میترا ممسنی

انتهای پیام/